Gijs van Dalfsen

Afgelopen jaar waren we nog niet hersteld van Corona of er brak een vreselijke oorlog uit net naast de deur in de Oekraïne, met als gevolg een enorme stroom vluchtelingen, waar we ook in Nederland opvang aan bieden. We weten als Nederlanders altijd heel goed hoe anderen het moeten doen, maar dit jaar was ‘Ter Apel’ een schandvlek op ons blazoen. Artsen Zonder Grenzen moesten optreden, aangezien we wekenlang mensen in onmenselijke omstandigheden lieten bivakkeren. Laten we dus voorzichtig zijn om met onze vinger naar anderen te wijzen of ons superieur te wanen.

Zowel voor de tandartsen als de artsen bleek het moeilijk om in Afrika projecten uit te voeren. Er stond voor de huisartsen een ‘verkenningsmissie’ naar Oeganda op het programma, maar vanwege  Ebola is die op het laatste moment afgelast. De tandartsen reisden af naar Ethiopië. Door de oorlog daar konden ze hun plannen niet tot uitvoer brengen. Dankzij improvisatie en inzet hebben ze toch nog nuttig werk kunnen doen.

De gesprekken voor een project NCD (Non Communicabel Diseases) in Kenia hebben geen gevolg gekregen. Er waren grote problemen bij het verkrijgen van werkvergunningen. Positief is echter dat er een steeds intensiever contact met een aantal ziekenhuizen in Oeganda tot stand is gekomen, hetgeen zelfs al geleid heeft tot de start van een paar NCD-kliniekjes. Hierover nog meer in deze nieuwsbrief.